واقعا ستودنی است . نه بعنوان یک اسطوره بلکه چون هنر مندی که سالها بی تمنای کف زدن, تنها نواخته و نواخته . اکنون با نگاهی چنین نافذ چه چیز را انتظار می کشد. کاش می شد با او ماند
۱۳۸۶ دی ۲۰, پنجشنبه
رسیدن
احساس خنکی عجیبی می کرد . اولین بار بود که با این لباس ها، این موقع اومده بود قدم بزنه . سبکی خاصی تو رفتارش بود . داشت با خودش حرف می زد . اینوقت روز تا حالا خیابون اینقدر خلوت نبود . اصلآ نمی تونست بیاد بیاره .انگار همه چیز رواولین بار بود می دید. دستاش رو تو جیبش فرو برد و ناخودآگاه قدم هاش روتندتر برمی داشت . تا به حال با این سرعت راه نرفته بود . همینطور که با این احساسات نا آشنا کلنجار می رفت, چشمش پیاده رو و جدول های کنارخیابون رو تا دور ترین نقطه دنبال کرد, مثل این بود که کوچه ته نداشت . بیشتراحساس سرما کرد . کمی هم ترسیده بود. نمی دونست چه روزیه و چه ساعتیه. باید دم دمای غروب باشه . بی اغراق آسمونو این رنگی ندیده بود. آبی و خاکستری بدون اینکه از رنگ قرمز ننشونه ای باشه . ابرها شکل های عجیبی داشتند . هیچ کس تو این ساعت قدم نمی زد . فقط این تنهائی نا آشنا آزارش می داد. حالت عجیب دیگه ای هم داشت . نمی تونست برگرده یا پشت سرش رو نگاه کنه . انگار دلش می خواست ولی نمی تونست . چند بار سعی کرد برگرده ولی انگار قدم هاش نمی خواست از حرکت بایسته . سرعت همینطورترتندتر می شد . احساس کرد یواش یواش بدنش داره داغ می شه . مثل اینکه دیگه چیزی رو نمی دید یا اینکه می دید ولی تشخیص نمی داد . سرعتش اینقدر زیاد شده بود که جرات نمی کرد چشماش رو باز نگه داره . آروم آروم احساس کرد داره می رسه . نور و سایه , سبکی و سنگینی , سردی و گرمی, تندی و آرومی , انگار هیچی نبود . دیگه از چیزی خبری نبود . انگار چیزی برای حس کردن نبود . سعی کرد چشمش رو باز کنه, دیگه چشمی نبود . همه چیز باهم بود . همه جیز درهم بود .دیگه چیزی نبود . رسیده بود ... دی ماه 1386
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)